معرفی تحقیقات دکتر سام پرنیا در مورد تجارب نزدیک به مرگ

تمرکز دکتر سام پرنیا بر روی «هوشیاری حین ایست قلبی» یا به عبارتی تجارب نزدیک به مرگ هنگام مرگ بالینی است. احتمالا بسیاری از افراد, مطالبی را درباره‌ی تحقیقات دکتر پرنیا شنیده‌اند. او برای سنجشِ مشاهداتِ خارج از بدنِ تجربه‌گران نزدیک به مرگ, تصمیم گرفت تصاویری را به صورت رو به بالا کنار تخت بیماران قرار دهد؛ محتوای این تصاویر فقط درصورتی قابل مشاهده بودند که شخص از بالای اتاق به آنها نگاه کند.

(لازم به توضیح است که تمام تجربه‌گران نزدیک به مرگ, تجربه‌ی خروج از بدن یا مشاهدات خارج از بدن ندارند. بسیاری از تجربه‌گران بدون داشتن تجربه‌ی خروج از بدن, قلمرویی ماورائی را تجربه می‌کنند.)

 

اولین تحقیق دکتر پرنیا بین سال‌های 2000 تا 2001 (به مدت یک سال) انجام و در ژورنال احیاء منتشر شد. محدوده‌ی این تحقیق فقط بیمارستان عمومی ساوث‌همپتون بود. چهار نفر تجربه‌ی نزدیک به مرگ داشتند, اما هیچ کدام تجربه‌ی خروج از بدن را تجربه نکردند. دکتر سام پرنیا, در کتاب خود «وقتی می‌میریم چه می‌شود؟» توضیحات مفصلی را درباره‌ی این تحقیق ارائه داده است. مقاله‌ی این تحقیق در ژورنال احیاء:

 

https://www.resuscitationjournal.com/article/S0300-9572(00)00328-2/fulltext

 

(این مقاله از این «لینک» قابل دانلود است.)

 

تحقیق دوم, تحقیق بزرگ و معروف «AWARE» است. پانزده بیمارستان و مرکز پزشکی در این تحقیق مشارکت داشتند و این تحقیق 6 سال طول کشید (از 2008 تا 2014). در بین نجات‌یافتگان ایست قلبی, 9 نفر تجربه‌ی نزدیک به مرگ داشتند که از این تعداد 2 نفر تجربه‌ی خروج از بدن را تجربه کردند. اما هیچ‌کدام از این دو نفر, در اتاق‌هایی که حاوی تصاویر بودند حضور نداشتند. با این حال, هر دو گزارش دادند که توانسته‌اند اتفاقات عملیات احیاء را از بالا ببینند, یکی از آنها به دلیل وخامت بیماری‌اش نتوانست مصاحبه‌ی تکمیلی را انجام دهد, اما تجربه‌گر دیگر جزئیات مشاهدات خود را ارائه داد و پس از بررسی معلوم شد که مشاهدات او با اتفاقات رخ داده حین عملیات احیاء منطبق بوده و او توانسته است تا 3 دقیقه بعد از ایست قلبی خود, وقایع اتفاق افتاده را مشاهده کند و همچنین اطلاعاتی را بیان کند که قبل از ایست قلبی نسبت به آنها آگاهی نداشته است. توضیحات بیشتری درباره‌ی این تحقیق, در کتاب دوم سام پرنیا با عنوان «حذف مرگ» نوشته شده است. مقاله‌ی این تحقیق در ژورنال احیاء:

 

https://www.resuscitationjournal.com/article/S0300-9572%2814%2900739-4/fulltext

 

(این مقاله از این «لینک» قابل دانلود است.)

 

اما تحقیق سوم که هنوز نتایج و جزئیات کامل آن منتشر نشده, مرحله‌ی دوم تحقیق قبلی با عنوان «AWARE II» است. این تحقیق در سال 2014 شروع شد و قرار بود سه سال بعد به اتمام برسد, اما این تحقیق هنوز (در سال 2022) تکمیل نشده است. در این تحقیق, تیم دکتر پرنیا از محرک‌های دیداری و شنیداری استفاده می‌کنند و همینطور اکسیژن مغز بیماران را تحت نظر دارند. در سال 2019, گزارش مختصری از این تحقیق منتشر شد که یکی از نجات‌یافتگان ایست قلبی توانسته است محرک شنیداری را به درستی ادراک کند:

 

https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/circ.140.suppl_2.387

 

دکتر پرنیا, تیم تحقیقاتی‌ای را در دانشگاه نیویورک با عنوان «پرنیا لب» «Parnia Lab» (آزمایشگاه پرنیا) تشکیل داده است که به طور اختصاصی در مورد ایست قلبی و احیاء کار می‌کنند و تحقیقات «AWARE II» نیز توسط این گروه در حال انجام است. لینک پرنیا لب در سایت دانشگاه نیویورک:

 

https://med.nyu.edu/research/parnia-lab/

 

برخی از منابع به نقل از پرنیا لب خبر داده‌اند که نتایج نهایی تحقیق «AWARE II» در پاییز امسال (2022) منتشر خواهد شد, هرچند به نظر می‌رسد این خبر به طور رسمی منتشر نشده است.

 

در مورد رویکرد دکتر پرنیا نسبت به تجارب نزدیک به مرگ که رویکرد بسیار قابل توجهی است, در مطلب بعد توضیحات مختصری ارائه خواهیم داد.

 

احمد بهزادی